Het einde van een mooie tijd: de laatste maand in vogelvlucht

Even na mijn vorige blog, heb ik shark cage diving gedaan. Wat een spannende ervaring! Met zo’n 20 jongeren op een bootje en dan om beurten in de kooi die langs de kant hangt. Wanneer de haaienmannen zeggen “go go go” moet je vliegensvlug onder water om zo een witte haai op je te zien afkomen. Die ochtend heb ik zo’n 6 haaien gezien, waarvan de grootste 3,5 meter was. Niet slecht, al was dat nog maar een adolescent! Ik verbleef in een backpackers in Kleinbaai, wat niet zo ver is van Gansbaai. Op een perlemoenplaas in dit laatste dorp wonen Greta (de dochter van C&T), AJ en de twee schattige kinderen en honden. Met een privéstrand en prachtig weer vond ik het natuurlijk erg leuk dat ik daar ook wat tijd kon doorbrengen.

Ik ben ook twee keer te gast geweest op een ‘plaas’, een grote boerderij dus. Het plaasleven meemaken was voor mij een unieke kans. Lize, een dame die ik op de schrijfcursus had leren kennen, had mij na zo’n 5 minuten uitgenodigd om te komen naar haar plaas in Riebeek-Wes. Schapen, een gigantisch stuk grond (naar onze normen), veel kippen, herdershonden…: ik ben blij dat ik een tijd later nog eens terug ben gegaan, want het is daar toch wel genieten voor een gast.

Mijn stage op Cape Peninsula University of Technology was een voltreffer! Het was wel wennen om aan groepen van soms meer dan 70 studenten les te geven, maar met de nodige portie humor en mijn ondertussen al vlotte Afrikaans, heb ik de studenten van het 1ste tot en met het 4de jaar een mooie vergelijking van onze twee talen gebracht. Daarnaast kon ‘Het Huwelijk’ van Willem Elsschot ook niet ontbreken, als voorbeeld van onze Vlaamse poëzie.

Ondertussen had ik ook al leren links rijden met de auto’s van hier. Een uitstap naar Yzerfontein gaf mij de gelegenheid om die skills goed te gebruiken. Lange wegen, prachtige uitzichten, zalig! Terwijl ik op die solo roadtrip was langs de Westkust, kreeg ik in Paternoster het nieuws over de aanslagen in Brussel te zien op mijn gsm… Dat was een rare ervaring, het kwam zo onverwachts op een prachtige dag terwijl ik naast het strand net iets wou drinken. De komende dagen en weken spraken veel Zuid-Afrikaners hun medeleven over de gebeurtenissen uit.

De aanslagen gebeurden op dinsdag, maar op donderdag moest mijn mama normaal het vliegtuig in Brussel nemen richting Kaapstad, om mij te bezoeken… Uiteindelijk kon ze nog een vlucht vastkrijgen via Schiphol en kwam ze pas twee dagen later aan. Een etentje bij Val Du Charron, de Tafelberg omhoog, Boulders beach bij de pinguïns en een race tegen zonsondergang naar Cape Point: stuk voor stuk leuke momenten terwijl we hier in Wellington verbleven.

Op dinsdag vertrokken we op onze echte roadtrip: De Tuinroute, of de Garden Route. Via Wellington naar Cape Agulhas (meest zuidelijke punt van Afrika) en daar blijven slapen. Een paar krassen in de auto waren het gevolg van een nieuwe race tegen zonsondergang… Ik zie een patroon. De volgende dag ging het via een tussenstop in het gezellige kuststadje Hermanus en het schattige baaitje Victoria Bay naar Wilderness, waar we in een toffe Backpackers genaamd Fairy Knowe verbleven. de volgende dag bracht een zalige paardrijtocht in het bos tot bij een waterval. Wat was het leuk om  eens te racen door oude wouden en tegelijkertijd te genieten van het natuurschoon!

Die dag bezochten we ook Jukani, een opvangcenter voor grote katten die telkens in grote verblijven zaten. Onze eindbestemming was Wild Spirit backpackers in The Crags, wat een interessante ervaring bleek. Het was erg hippie-achtig en spiritueel ingesteld, maar alleszins onvergetelijk. Op onze ochtendwandeling/hike in het bos zagen we een grote troep bavianen op het pad. Aangezien ze gevaarlijk kunnen zijn, waren we blij dat ze uiteindelijk de bomen ingingen. De dag, overigens MIJN VERJAARDAG op 1 APRIL, werd er één vol apen, want we hebben ook nog Monkey Land bezocht, waar je een gidsbeurt krijgt tussen de apen die daar een groot stuk bus voor zich alleen hebben.Mijn verjaardag eindigde in Stormsriviermond, in Tsitsikamma National Park. We maakten er een mooie tocht naar de hangbruggen, wat een uitzicht! Onze chalet was ook net aan de zee gelegen, dus we genoten van een uitzicht op de woeste golven tegen de rotsen in de stralende zon!

2 April bracht ons, na een tussenstop in Nature’s Valley, tot bij het hoogtepunt van onze roadtrip: Buffelsdrift Game Lodge. Hier verbleven we twee nachten in een luxueuze tent aan de waterkant van het meer, waarin Nijlpaarden te zien waren. Ook waren er wilde antilopen die tot bij onze tent kwamen. We deden twee safari’s in een hoge jeep en zagen veel soorten antilopen, dieren die we niet mogen noemen, giraffen … Hetgeen mij altijd bij zal blijven is de ontmoeting met de drie olifanten. Zij zijn wezen uit het Krugerpark, die nog een aantal jaar in de Game Lodge zullen blijven. Ze hebben een groot stuk natuur waar ze vrij rondlopen en in het meer kunnen (wat een geweldig leuk zicht is vanop het terrasrestaurant!). We hebben ze eten gegeven (een emmer fruit), even erop gezeten en met de verzorgers gepraat. Die vijf mannen uit Malawi verzorgen de olifanten hun leven lang en volgen ze als ze verplaatst worden, waardoor ze geen eigen gezin hebben.

Plots was het al maandag. We bezochten de wereldberoemde Kangoo-grotten en zetten onze reis verder naar Montague. Onderweg vanuit Oudtshoorn stopten we in Ronnie’s Sex Shop (een al bijna even beroemd café in the middle of nowhere). In Montague zelf besloten we om ’s ochtends nog eens te relaxen in de warmwaterbronnen. Uiteindelijk was het tijd voor de laatste rit: richting Wellington. De ongelooflijk mooie landschappen gingen langs het raam voorbij en in de namiddag was het home sweet home. We nodigden Coretha en Tys nog uit voor een diner in Blacksmith’s Kitchen, te midden van de wijngaarden in Paarl.

Woensdag 6 april was de dag waarop mama terugvloog naar Parijs (kon erger) en ik begon mijn stage in het kinderhuis. Het kinderhuis is naast de school gelegen en sommige kinderen kende ik al van in de klas. De meeste kinderen hebben eigenlijk nog ouders, maar zij en de familie kunnen niet voor ze zorgen. (Ziekte, armoede, mishandeling, gevangenis …). Ik begeleidde een groepje kinderen gedurende bijna twee weken tijdens en na het huiswerk maken. Dit was interessant voor mij, maar soms ook moeilijk om te zien hoe ze naar  aandacht verlangen.

Mijn laatste stagedagen Engels voor Hugenote Hoërskool waren snel voorbij, maar de kinderen zongen op het einde nog hun volkslied en de klassfeer was erg goed. Ik zal ze zeker missen! Het was leuk om deel uit te maken van een schoolgemeenschap als deze.

Een rit met Hennie over de Bainskloofpas, een ritje achterin rechtstaand in de bakkie met mijn gastouders tot in de velden met een mooi zicht op Wellington… en over een paar uren mijn vliegtuig dat vertrekt. Ik verlaat mijn Zuid-Afrikaanse thuis voor mijn Belgische thuis. Vanaf Schiphol neem ik morgenmiddag nog een paar treinen, dus ik verwacht dat ik op 20 april omtrent 17u thuis zal komen.

Voor de allerlaatste keer groet ik mijn lezers vanuit het pretty, pretty Wellington in Zuid-Afrika.

Een paar bedankjes zijn op zijn plaats.

Bedankt aan de lectoren van Howest en prof. Johan Anker om dit mogelijk te maken.

Bedankt aan mijn mentoren van Hugenote Hoërskool, de collega’s en de kinderen om mij deel te laten worden van jullie school.

Bedankt aan mijn Belgische ouders, familie en vrienden om mij altijd te steunen en aan te moedigen.

Bedankt aan mijn Zuid-Afrikaanse gastfamilie om mij zo’n goede thuis te bieden.

Bedankt, Zuid-Afrika, om zo verschrikkelijk mooi te zijn.

Bedankt aan de provincie West-Vlaanderen die ervoor heeft gezorgd dat ik hier niet uitkom met een financiële kater.

P.S.: de foto's komen er nog bij wanneer ik ooit tijd heb!